Niets is mij meer te koud of te hoog! :D

Nou daar ben ik weer, zo snel al. Maar dat mag ook wel, want sinds de laatste keer is er al weer veel gebeurd.
De laatste keer was ik net aangekomen in Franz Josef, een klein dorpje aan de west kust van het zuider eiand. De enige reden dat iedereen hier stopt is omdat dit de plek is van een gletsjer, hoe kan het ook anders, de Franz Josef Gletsjer. Verder is er in Franz Josef niets te beleven. In de bus werden we al geinformeerd over de activiteiten die je kon doen op de gletsjer, van heli-hikes tot gewone hikes op het ijs. Er ging een lijst rond en je hoefde alleen maar aan te kruisen wat je zou willen doen. Ik had gekozen voor de Full Day Hike. En dat bleek dus echt een fullday te zijn! Ons werd verteld dat we ons om 8.15 moesten melden bij de Franz Josef Guide Centre, de organisatie waarbij wij hadden geboekt. Na een DVD te hebben gekeken, met wat je wel en vooral niet moest doen tijdens deze hike, was het tijd om de geschikte kleren uit te zoeken. Aangezien het weer hier atlijd onvoorspelbaar is kregen we een regenjas, muts, handschoenen en een regenbroek. Maar dat was niet alles want het belangrijkste waren natuurlijk de schoenen met spikes! Zonder deze is het onmogelijk om op het ijs te lopen. Nadat iedereen was voorzien, was het tijd om te gaan! In een oude gammele, stampvolle bus gingen we naar de gletsjer toe, een rit van ongeveer 10 min. Daar aangekomen werden we opgedeeld in 4 groepen, groep 4 met geblesseerden en mensen met een slechte conditie etc, etc.. En wanneer je in groep 1 zat, beschikte je over een goede conditie blablabla. Ik zat natuurlijk in groep 1 :D Voordat we op het ijs terecht zouden komen, moesten we eerst nog een heel stuk lopen. We werden al flink op de proef gesteld, want het was niet het makkelijkste terrein. Allemaal losse brokken steen, het was dus lastig lopen. Voordat we het ijs op konden werd ons eerst uitgelegd hoe we de spikes onder moesten doen, hoe je het makkelijkste kon lopen en watvoor technieken je kon gebruiken. Toen dat eenmaal klaar was werd ons nog maar eens gezegd wat absoluut niet mocht. Het kon nu echt beginnen!
We gingen door de kleinste gaatsjes en spleten, over zelf uitgehakte trappen. Echt super vet om te doen! Het ijs was super blauw en ik heb genoten van elke seconde dat ik op het ijs stond. Natuurlijk veel foto's gemaakt, en als het goed is hebben jullie al 2 kunnen zien in mn vorige verslag. Ik was blij dat ik voor de fullday had gekozen in plaats van de halve dag op het ijs. Want de tijd ging zo snel voorbij, voor ik het wist was het 17.00 uur en zat ik alweer in mn hostel. Echt een top ervaring!
Na Franz Josef zou ik naar Fox gaan, een ander dorpje met ook een gletsjer, maar aangezien het echt een top groep was en ik al een gletsjer had gezien, besloot ik (5 min voor vertrek) Stray te bellen met mijn nieuwe reisplan, namelijk met de groep meereizen naar Makarora. Op die route liggen de Blue Pools, een soort van meer dat gevormd is door gesmolten gletsjer-ijs. Super koud dus. Maar ja wat doe je als de buschauffeur je uitdaagt en zegt dat wanneer je 10 seconde in het water blijft, je een gratis drankje krijgt?? Precies! Dan probeer je het toch? Ik en nog 3 anderen de zwembroek uit de tas gehaald snel omgekleed en gaaaan! Brrr. Maar het gratis drankje was binnen! Je kunt dus wel begrijpen dat voor mij nu niets meer te koud is, na de hike op de gletsjer en het zwemmen in de Blue Pools!
Ook ben ik diezelfde dag nog naar Lake Matherson geweest, ook wel een spiegel meer genoemd. Het water is daar zo stil, dat je de spiegeling van de bergen erin kunt zien, echt heel mooi en natuurlijk veel foto's van genomen.
Na 1 dag in Makarora te zijn verbleven ging de reis door naar Wanaka. Ben daar 3 dagen gebleven, mede doordat de bus op een paar dagen niet reed, super mooi weer gehad en veel gewandeld. Wat de Lonely Planet aanraade was Mt Rob en Mt Iron. Twee bergen in de buurt. Mt Rob ligt op 1578 meter boven de zeespiegel! En ja die heb ik geklommen, deed er 2 uur en 45 min over en was echt enorm zwaar, maar een super mooi uitzicht! De zon scheen en het was dus heel warm. Ik liep daar in T-Shirt en dacht die kan wel uit, zo warm was het. Rugzak op mn rug en gewoon verder gaan. Had er alleen even niet aan gedacht dat me insmeren met zonnebrand misschien wel handig was geweest... Kom ik dus terug in mn hostel, doe mn T-Shirt uit. Kijk in de spiegel: "Neeeeee..." Had ik een mooie afdruk van mn tas op mn rug :P Tja. Mt Iron was wat lager met slechts iets meer dan 500 meter, maar ook een mooi uitzicht over het dorpje en het meer. Op mijn laatste dag in Wanaka stond er een rugby wedstrijd op de planning van het lokale team, Upper Clutha Rugby Football Club. Ik kijk nooit naar rugby en het was dus sowieso een reden om te gaan kijken, begreep er niet super veel van, maar was leuk om te zien. De eindstand was 37-8, dik gewonnen dus.
Nu ik dit schrijf zit ik alweer in Queenstown! De adrenaline stad van de wereld. Had me er super veel van voorgesteld, maar qua grootte valt het eigenlijk wat tegen, het is niet zo groot hier. Kan gewoon alles lopend doen. In Queenstown zijn er allemaal super te gekke dingen te doen (met super te gek dure prijzen :P) zoals paragliden, bungee jumpen, sky-diven. Noem maar op en het is hier te doen. Op onze weg naar Queenstown toe zijn we gestopt op de plek waar de eerste bungee jump heeft plaatsgevonden, (door AJ Hackett) gewoon van een brug langs de weg. Hier kon je ook je bungee jump boeken. Er waren verschillende keuzes, maar de gene die mij trok was natuurlijk de hoogste! Voor mezelf dacht ik: "Je bent nu in het land van de bungee jump, als je het goed wilt doen moet je de hoogste nemen!" Dus ik die maar gekozen. Maar liefst 134 meter hoog! Neem 1 1/3 Martini Toren en spring daar vanaf. Echt waanzinnig! Het moest plaatsvinden op 11-04-11, verzamelen in het bungee jump centrum om 13,30 uur. Daar werd ik gewogen, nog een keer gewogen en nog een keer, alles voor de veiligheid natuurlijk. Zo wisten ze precies welke bungee jump touw ik moest hebben. Ook kreeg ik een nummer, de volgorde van springen was dus al bekend, zelf kiezen was geen optie. Om 14,00 uur kwam er een busje aan die ons naar de plek zou brengen waar het allemaal zou gebeuren. Daar in een harnas gehesen, check, check dubbel check, en op naar de diepte van ruim 134 meter! De plek waarvan ik moest springen hangt aan een aantal stalen kabels tussen 2 bergen. De manier om daar te komen was met een soort van kleine gondel die bestond uit alleen maar doorzichtige roosters, zodat je lekker naar beneden kon kijken! :D Je kon de muziek al horen, echt zo'n bass muziekje om in de stemming te komen. En dan word je geroepen... en is het zover! Je word in een stoel gezet, het elastiek wordt bevestigd en krijgt de uitleg wat je precies moet doen wanneer je twee keer op en neer bent gegaan. Je moet namelijk aan een koord trekken zodat je kantelt en niet meer onderste boven hangt. Verder wordt er nog even een foto-tje gemaakt en dan is er geen weg meer terug. Daar sta je dan hooguit 1 cm van een gapend gat van ruim 134 meter! Dan begin je toch wel even te zweten en vraag je je af of je dit wel echt wil. Ik had me voorgenomen om te springen op de 1, om het mezelf niet al te moeilijk te maken.
Threeeeee - Twoooooo - Oneeeee! Daar was hij de de "Oneeeee", niet nadenken gewoon doen net zoals ik me voorgenomen had, daar ging ik dan! Wow wat was dat kicken, een vrije val van 8 seconden. Ik kreeg de lach niet van mijn gezicht, zo vet was het. (Of kwam dat door de suizende wind, waardoor ik geen controle had over mijn gezichtsspieren :P? Haha!) Onvergetelijk. Vind het nogsteeds super vet dat ik het gedaan heb! Het is inmiddels alweer 2 dagen geleden. Niets is mij meer te hoog ;)
Gisteren heb ik een rondje door Queenstown gelopen, met een Italiaan die ik al 4 keer eerder was tegen gekomen. Hebben de Gondola Skyline beklommen, de gondel nemen is voor mietjes en het scheelt je $22 :P Haha! Super mooi uitzicht over Queenstown en de meren. Daar wat gegeten en toen maar besloten ook terug te gaan lopen. Alleen ging het dit keer off-road... Er staan niet zoveel borden die de richting aangeven daar, dus we waren al snel de weg kwijt. We kwamen wel een weggetje tegen maar die was zo dicht begroeid dat we wel wisten dat dat niet de weg was. Toch maar genomen, is weer eens wat anders :) Na 20 min ons door de struiken en bosjes te hebben gewurmd kwamen we eindelijk het normale pad weer tegen! Dat ging natuurlijk wel wat makkelijker. Haha, ja wij zijn echte avonturiers en gaan geen uitdaging uit de weg! Verder nog de Queenstown Gardens bezocht, maar dat viel eigenlijk een beetje tegen. Zit hier alweer 3 weken, morgen vertrek ik naar Milford Sounds! Wat gaat de tijd toch hard hier!

Groetjes Niek!